Podróżuję, bo muszę, wracam, bo cię kocham

29 lip 10, 19:13

Chyba jednak wszystkie portugalskojęzyczne filmy są pretnsjonalne. Ale "Podrużuję..." wyświetlany w nowohoryzontowym konkursie jest przynajmniej na konkretny temat: godzenie się i zapominanie o rozstaniu z ukochaną. I pokazany, a właściwie opowiedziany, jest w sposób przekonujący na tyle, że potrafiłem poczuć o czym do mnie mówi głos z offu. Interesujący zabieg formalny z niepokazywaniem głównego bohatera. Można, ale niekoniecznie (5/10).

31 lip 10, 10:45

Udany mały film o pogodzeniu się z rozstaniem. Mi się podobał, i wcale nie wydał się pretensjonalny.

31 lip 10, 11:02

W tym filmie na prawdę nic nie może drażnić, taki film dla każdego (inteligentnego i wrażliwego człowieka). Idealny do tego, żeby go oglądała masowa publiczność na całym świecie. Łatwy w odbiorze, przyjemny i prawdziwy. Przypominał momentami dokument o wyprawie do Boliwii, który wygrał kilka lat temu na ENH, mimo że teraz jest to film fabularny. Podobał mi się nawet pod względem wizualnym, chociaż nie lubię cyfrowej jakości obrazu, ale w tego typu opowieściach to się sprawdza. Więcej taki filmów w konkursie i będzie dobrze.

31 lip 10, 12:33

tangerine napisał(a):Podobał mi się nawet pod względem wizualnym, chociaż nie lubię cyfrowej jakości obrazu, ale w tego typu opowieściach to się sprawdza

Zgadzam się z tym w 100 procentach. To nie tylko cyfrowy obraz, ale też filmowane z ręki, często skaczące, zdjęcia. W przypadku innego filmu to byłoby irytujące, tu jest w sam raz.

31 lip 10, 12:47

tangerine, nie ma filmów dla wszystkich.
osobiscie, mam kompletnie dosc niechlujnie nakreconych wynurzen na tematy osobiste i zakochanych w sobie po uszy niezbyt utalentowanych twórców.

poza konkursem byl pokazywany film Tresc Chrisa Petita, który tez jest filmem drogi, kreconym na cyfrówce i z komentarzem autora z offu, moze posluzyc za wzór jak takie kino moze wygladac, kiedy rezyser naprawde ma talent.

31 lip 10, 13:54

Cyfrowy obraz... eh z szacunku dla poświęconego czasu i może nie aż tak banalnej treści , tłumaczę sobie, że widzieliśmy świat oczami bohatera, który miał wadę wzroku nie mniejszą niż -6 dioptrii.

31 lip 10, 15:14

MK napisał(a):poza konkursem byl pokazywany film Tresc Chrisa Petita, który tez jest filmem drogi, kreconym na cyfrówce i z komentarzem autora z offu, moze posluzyc za wzór jak takie kino moze wygladac, kiedy rezyser naprawde ma talent.

Ale Treść jest filmem dokumetalnym, a Podróżuję fikcją - nie należy tego porównywać...

31 lip 10, 19:51

dlaczego nie , w koncu forma jest podobna

2 sie 10, 9:37

Ot, taki sobie przeciętniak. Motyw zmiany bohatera jest podstawą kina drogi, i tutaj też mieliśmy taką zmianę. Całkiem fajnie pokazaną, z kilkoma celnymi komentarzami narratora, ale w gruncie rzeczy nie ma w tym nic specjalnie oryginalnego czy poruszającego. Do obejrzenia i zapomnienia.

2 sie 10, 23:45

Kolejny na przestrzeni lat film konkursowy z serii "mój drogi pamiętniczku". Smutek pustyni, zachód słońca, motel plus prostytutka bez zęba, czyt. trud życia, który wg reżyserów można uchwycić obiektywem poręcznej kamery. Po twórcy "Madame Sata" spodziewałem się czegoś więcej niż cyfrowej antyestetyki.

3 sie 10, 10:03

pewnie jestem jedyną osobą ze znajomego grona, której się ten film podobał bez zastrzeżeń

nie będę go bronić, bo to kwestia chyba bardzo osobista, skojarzył mi się właśnie z zachodem słońca, z takim zjawiskiem przyrody, które jest szalenie sentymentalne, wielokrotnie zużyte, a jednocześnie ciągle robimy mu zdjęcia, więcej i więcej zachodów słońca, było w nim wszystko, co lubię - podróż, samotność, pustka, odrobina wulgarności, trochę wstydu, rozczarowanie i żadnych spektakularnych historii, dla mnie super, po projekcji mogłabym nawet skoczyć ze skały

11 sie 10, 7:48

Sama historia podobała mi się dość mocno, sposób jej nakręcenia już decydowanie mniej. Czy film do zapomnienia? Może, ale po dłuższym czasie.

11 sie 10, 19:58

Ten film był szalenie wiarygodny, bohater miał pracę i znał się na swoim zawodzie geologa. To nie częste w filmach.

12 sie 10, 7:49

W moją pamięć wryły się przepiękne zdjęcia młodych mężczyzn skaczących z klifu do wody.