Droga między dwoma punktami

[aszeffel]

Film dla wszystkich, którzy tęsknią za Patagonią.

Bohaterem jest tubylec, mężczyzna w skórzanych buciorach. Jestem pewna, że reżyserzy go uwielbiają, bo pokazują go tak ładnie. Ma lekko zmrużone oczy, pewnie dlatego, że często wpada w nie piasek, ma ciepły odcień skóry, czarne włosy rozwiane przez patagoński, silny wiatr. Najpierw z lotu ptaka oglądamy jedno z tych białych argentyńskich miast o prostokątnej siatce ulic, położone na nadmorskim krańcu, przechodzące w kamienistą pustynię. Jakby dusza Oscara zaplątała się w niejapońskie niebo, bo światło jest dzienne, intensywne. Towarzyszymy bohaterowi w wędrówce przez pustkę, samochodem, pieszo, konno. Jeżeli byliście w Patagonii, odnajdziecie w tym "filmie o niczym" jej surową, dziwną, medytacyjną atmosferę, jeżeli dopiero się tam wybieracie – to dobry początek podróży szutrową rutą. Polecam.

[_che_]

Bardzo ładny, trafny komentarz. Film płynął a wraz z nim ja oczarowany pięknem krajobrazów Patagońskich. Film może i " o niczym" ale jaki ! Polecam wszystkim którzy podobnie jak ja w kinie szukają odskoczni od codzienności, a także trochę magii, medytacji i zastanowienia.

[Mrozikos667]

Na seansie o 22.00 1/4 sali wyszła, 1/4 spała, ale pozostała połowa była naprawdę zadowolona. I ja też, choć powiem szczerze, że ujęcia tego pana w skórzanych buciorach trochę wkurzały - pokazywano go tak blisko, że zasłaniał krajobraz Nie mam nic przeciwko np. wędrówce po mieście, ale można by odsunąć trochę kamerę od pleców bohatera, cobym lepiej widział samo miasto. Natomiast kraina pokazana wspaniale, to były piękne momenty tego filmu. Najlepsze były ujęcia z lotu ptaka, aż zaczynam żałować, że nie poszedłem na "Petropolis".

[tangerine]

Ja byłem na tym seansie i mnie się podobał ten film, można było trochę go podkręcić pod względem intensywności, ale ogólnie dla mnie był to film konkursowy. Kontemplacyjne - medytacyjne kino równie dobrze pasujące do przestrzeni galerii sztuki. I bylem na Petropolis i ten film w ogóle mi się nie podobał. Nie porównywałbym tych dwóch filmów.

[aszeffel]

Na seansie o 22.00 1/4 sali wyszła, 1/4 spała, ale pozostała połowa była naprawdę zadowolona. I ja też, choć powiem szczerze, że ujęcia tego pana w skórzanych buciorach trochę wkurzały - pokazywano go tak blisko, że zasłaniał krajobraz Nie mam nic przeciwko np. wędrówce po mieście, ale można by odsunąć trochę kamerę od pleców bohatera, cobym lepiej widział samo miasto. Natomiast kraina pokazana wspaniale, to były piękne momenty tego filmu. Najlepsze były ujęcia z lotu ptaka, aż zaczynam żałować, że nie poszedłem na "Petropolis".

mówiłam Ci, że to była twarz Ameryki, właśnie taka, trochę niewinna, ciepła, to nie był film o mieście tylko o przestrzeni

[aszeffel]

Ja byłem na tym seansie i mnie się podobał ten film, można było trochę go podkręcić pod względem intensywności, ale ogólnie dla mnie był to film konkursowy. Kontemplacyjne - medytacyjne kino równie dobrze pasujące do przestrzeni galerii sztuki. I bylem na Petropolis i ten film w ogóle mi się nie podobał. Nie porównywałbym tych dwóch filmów.

mnie się bardzo podobał Petropolis, ale też bym ich nie porównywała

[Mrozikos667]

Na seansie o 22.00 1/4 sali wyszła, 1/4 spała, ale pozostała połowa była naprawdę zadowolona. I ja też, choć powiem szczerze, że ujęcia tego pana w skórzanych buciorach trochę wkurzały - pokazywano go tak blisko, że zasłaniał krajobraz Nie mam nic przeciwko np. wędrówce po mieście, ale można by odsunąć trochę kamerę od pleców bohatera, cobym lepiej widział samo miasto. Natomiast kraina pokazana wspaniale, to były piękne momenty tego filmu. Najlepsze były ujęcia z lotu ptaka, aż zaczynam żałować, że nie poszedłem na "Petropolis".

mówiłam Ci, że to była twarz Ameryki, właśnie taka, trochę niewinna, ciepła, to nie był film o mieście tylko o przestrzeni

No i właśnie bardzo fajnie, że był o przestrzeni. Ten daleki horyzont, te góry, to miasto - wszystko razem tworzyło klimat filmu, dlatego chyba mi się bardzo spodobał. "Niewinna" - dobre słowo.

[tangerine]

Opadają emocje i wydaje mi się, że jest to jedna z większych niespodzianek tego festiwalu. Film bardzo poetycki, impresyjny, skoncentrowany na obrazie i budowaniu hipnotycznego nastroju. Myślę, że ten kierunek kina powinien być rozwijany.