Nimfa

[Seblon]

Najnowszy esej Filmowej Przestrzeni poświęcony jest Nimfie >>> - drugiemu filmowi otwarcia Festiwalu Era Nowe Horyzonty:

Nimfa Pen-Eka Ratanaruanga - film o duchach, którymi jesteśmy >>>

Jesteśmy ciekawi Waszych opinii na temat filmu twórcy Last Life in the Universe (4.ENH).

[tyna]

Film trzymał w napięciu i wywołał u mnie wiele emocji. Czekałam zwłaszcza na pierwszą scenę (jedno ujęcie trwało 7 minut), nie zachwyciła mnie jednak. Mój mąż po projekcji stwierdził, że potwierdza sie fakt, ze na całym swiecie ludzie zyja podobnie: nawet w odleglej Tajlandii głowna bohaterka uzywa Nokii )

[miecznik]

Bardzo klimatyczny obraz, taki azjatycki Lynch w wersji soft - sama przyjemność dla ucha i oka. Szkoda, że takie filmy nie powstają u nas ...

[doktor pueblo]

To "słynne" pierwsze ujęcie naprawdę świetne. Ktoś wie, jak to zostało zrobione (technicznie)? Kamera wprost pływa po dżungli, unosi się, opada...

[cze67]

Hipnotyczny film.

[kubak]

Jak dla mnie najlepszy film Pen-Eka. Uwielbiam jego "Last life in the universe", ale ten jest jeszcze lepszy. Wypełnił wszystkie moje kubki smakowe, bo pierwszy raz zrobił film poza miastem, poza cywlizacją, a takie klimaty są mi zawsze bliższe. Jego smykałka do budowania onirycznej atmosfery w tej scenerii sprawdza się wspaniale!

[skalpel]

Pierwsza scena rzeczywiście robi wrażenie, ale dalej... Hm... Jednak spodziewałem się nieco więcej Co nie znaczy, że było źle, ale jednak...

[Ola]

Nie widziałam Last life in the universe, także nie wiedziałam, czego mogę po tym reżyserze się spodziewać. Jestem zadowolona z tego pierwszego spotkania. Czekam na kolejne.

[kubak]

Ola, będziesz miała okazję w październiku na 3. Festiwalu "Kino w pięciu smakach", gdzie Pen-ek ma przyjechać (www.piecsmakow.pl).

[MK]

mnie ten film zawiodl i zirytowal. Po Last life in the universe spodziewalam sie czegos na nieco wyzszym poziomie. Nie cierpie grafomanii, lopatologicznej i doslownej symboliki, podpowiadania widzowi co chwile o co chodzi i co rezyser chcial przekazac. nie wiem ile razy padlo zdanie o rozgniewaniu "duchow" lasu.. relacje wspolczesnego czlowieka z natura mozna pokazac nieco subtelniej.
Jak na otwarcie jest to moim zdaniem film za slaby, nie wytrzymuje konfrotnacji z Biala wstazka

[floresowa]

Byłam, widziałam, zasnęłam. Prosta historia w połączeniu z monotonnymi, nieznośnie długimi ujęciami i senną (co nie znaczy że generalnie złą) muzyką wprowadziły mnie w letarg. Porównanie gąszczu uczuc do dżungli za bardzo oczywiste. Polecam osobom mającym problemy z zaśnięciem. Film, jak dla mnie, przereklamowany.

[_che_]

Ale właśnie w Nimfie, nie historia była najważniejsza, a raczej gąszcz emocji. Długie, powolne ujęcia to stylistyka bardzo typowa dla filmów z tamtej części świata- albo ktoś to lubi albo nienawidzi i zasypia:-). Fakt, było trochę łopatologii, ale akurat w tym filmie nie przeszkadzało mi to zanadto. Nie jest to na pewno żadne arcydzieło, ale moim skromnym zdaniem całkiem niezły film.

[moviegoer]

Jeden z przereklamowanych filmów (jak np.Biała Wstążka), ale wart obejrzenia. Atmosfera grozy jest i oniryczny klimat byłby doskonały, gdyby nie szorstkie dźwięki np. otwieranej buteleczki z tabletkami - wynik niskiej jakości urządzeń dźwiękowych?

[marylou]

Ja nie wyszłam z tego lasu aż do wieczora... Uzależniająca dawka emocji.

[marfi]

no wlasnie... nie piszac nic nowego, a uzywajac tego co juz napisaliscie - dla mnie: lopatologia > onirycznosc. Kompletnie nastroj sie gdzies rozpadl pod naporem drewnianej symboliki. Jedno z wiekszych rozczarowan festiwalu.

[Mrozikos667]

A mnie irytowały elementy rodem z "Blair Witch Project". Przez takie rzeczy ten film był trochę zawieszony w próżni pomiędzy kameralną, oniryczną opowieścią o uczuciach, a jakimś dziwnym pseudohorrorem. Poza naprawdę świetnym pierwszym ujęciem nie zachwycił, a raczej trochę przynudzał. Przeciętniak.

[Freak_of_nature]

Wolę Ratanaruanga opowiadającego o dżungli miejskiej, ale "Nimfa" również smakowała bardzo dobrze. Nastrój, emocje, oniryczny charakter, a także kontekst kulturowy (drzewo posiadające kobiecą duszę) - dla mnie to było w tym filmie najważniejsze.

Na tegorocznym festiwalu najbardziej przypadły mi do gustu pozycje mroczne, często z pogranicza horroru, ludowej baśni, w których natura odgrywa istotną rolę.

[marylou]

" "Nimfa" również smakowała bardzo dobrze. Nastrój, emocje, oniryczny charakter, a także kontekst kulturowy (drzewo posiadające kobiecą duszę) - dla mnie to było w tym filmie najważniejsze."

Właśnie. Pięknie 'zdemaskowana' mroczna tajemniczość i niezwykłość drzew ( nawet jeśli brzmi to banalnie ). Zakładając, że drzemie w nich kobieca dusza, przytulanie się do nich nabiera sensu. Kultura tajska tłumaczy, skąd w człowieku ta pokusa

[aszeffel]

ta scena z dotykaniem drzewa bardzo mi się podobała, zmysłowa, choć nic nie wiedziałam o jego kobiecości, ta kobiecość nie wydaje mi się tu zresztą tak bardzo istotna, wychłodzone brakiem dotyku ciało szuka drugiego ciała jak u Almodóvara w ostatniej scenie "Kwiatu mego sekretu", kiedy Marisa Paredes pije wino w zakochanym w niej redaktorem El Pais i on mówi coś podobnego, prosi ją, żeby została, żeby poczuć przy sobie obecność Drugiego - ale właśnie mówi - ciała, drzewo to ciało, piękne

[viviana]

Fabuła, gdyby chcieć ją streścić, banalna. Niemniej jednak film obejrzałam z dużym zainteresowaniem, nie czując ani razu rozdrażnienia czy znudzenia. Psychologiczno-ekologiczny horror w wersji soft. Mimo wszystko jestem na tak

[Thane]

W warstwie fabularnej film opowiada o rozpadzie związku dwojga małżonków. Mamy tutaj gęstą, duszną dżunglę, do której bohaterowie wyruszają najpierw chętnie, potem już pod przymusem. Do właściwego odczytania tego filmu warto wiedzieć, że według tajlandzkich wierzeń, dusze siedzące w drzewach zawsze są rodzaju żeńskiego. Bardzo trafiła do mnie ta atmosfera duszności (szczególnie oglądając to w Warszawie). Niepokojący i tajemniczy. Znakomity.